Samen brachten ze vele jaren van hun leven door en dan word je partner uit je leven gehaald. Het was na een slopende ziekte, wat het verlies niet milder maakt. Nu ben je alleen en ook zijn er nog vrienden en bekenden, je bent alleen achter gebleven. Niks meer samen doen. De koffie drink je over het algemeen in je eentje.
Wat nu?
Het werk is gestopt omdat het pensioen haar intrede deed en hobby’s daar is in het samenlevende leven nooit aandacht voor geweest. Dus er is niets wat je bezighoudt.
Dan worden het de geraniums of liever gezegd dat wat er direct in de omgeving van de woning gebeurd. Wie parkeert, waar en met hoeveel boodschappentassen heeft de buurvrouw nu weer bij zich. De postbode komt met een klein pakketje, gisteren had hij nog een flinke doos bij zich.
Waren het maar de geraniums, dan was er nog een doel in het leven. Nu wordt de fiets voor de deur gezet in de hoop dat deze nodig is voor een ritje. Maar nee de fiets kan zonder meters gemaakt te hebben terug in de schuur.
De geraniums hoeven geen water, want die zijn onderhoudsvrij plastic. Zo heb je het hele jaar een bloemetje voor het raam, zonder er naar om te hoeven kijken.
De leemte wordt opgevuld met een hond die haar dwingt om er voor te zorgen en de omgeving te verkennen bij het in beweging brengen van de hond. Echter, een praatje met een andere wandelaar is er niet of nauwelijks bij.
Het lijkt wel of zij berust in haar eenzaamheid, het gemis van het verleden en het beetje energie in de levensondersteuning van de hond.
Wat wordt het straks of nu al, alleen en achter de geraniums?