Beste meneer Netanyahu, dit is een open brief geworden, want ik heb uw e-mail niet.
U heeft van de week vast wel televisie gekeken en toen dat Palestijnse jochie zien zitten naast zijn overleden vader. Het jochie huilde niet, dat vond ik eigenlijk vreemd. Toen ik goed keek, zag ik hoe diep zijn ogen waren ingevallen en helemaal donker. Daar kon geen traan van verdriet meer uitkomen. Het voelde of ik voor hem een traan moest laten gaan. Eigenlijk maar goed dat die zoute traan bij dat jochie niet over zijn wang ging. Want als die bij zijn mond was gekomen had het zout veel pijn gedaan in die gesprongen lippen.
Kon u ook de botten goed zien? Wat eng was dat. Zijn huid leek verdroogd om die botten te zitten. Hij had een gehavend hemdje aan die gewoon heel vuil was.
Zag u de haren op zijn bolletje? Futloos verdroogd en hij had hier en daar kale plekken.
In de hand, alleen maar botjes, hield hij de hand van zijn overleden vader. Echt optillen kon de jongen de hand niet, het lag op het lichaam van zijn vader.
Wat zou dat jochie van ongeveer 7 of 8 jaar oud denken? Zou die nog wel kunnen denken of was het hopen nog wat liefde te voelen van zijn vader?
U denkt toch vast, net als ik, dat dit jochie eten en drinken nodig heeft. En wat dacht u van liefde?
Bij mij kwamen de tranen over de wangen en bereikte mijn kin en mond zonder dat het mij pijn deed. Ik voelde wel iets vreemds in mij. Meneer Netanyahu had u dat ook niet? Ik voelde pijn in mijn hart. U toch ook, want ook u heeft een hart.
Volgens mij moet u, net als ik, graag willen weten hoe het nu met dat jochie gaat.
U weet nu, net als ik, dat het jochie liefde, zorg en eten en drinken mist. Dat staat klaar in honderden vrachtwagens aan de grens bij Egypte.
Het jochie heeft vast een naam. U en ik weten niet hoe zijn vader hem heeft genoemd.
Groetjes,
Jos de Geest
